حسین قوللر آغاسی (۱۲۶۹-۱۳۴۵) نقاش ایرانی بود. او یکی از بنیان‌گذاران شیوه مردمی در نقاشی ایرانی معروف به نقاشی قهوه‌خانه‌ای است. او در نقش پردازی صحنه‌هایی از حماسه‌های ملی و مذهبی مهارت برجسته‌ای نشان داده است. او از پرداختن به طبیعت و طبیعت‌سازی پرهیز می‌کرد و میان سبک و شیوهٔ کار خود و نقاشان طبیعت‌ساز فرق می‌گذاشت.
حسین فرزند علی‌رضا قوللر آغاسی بود. علی‌رضا یکی از هنرمندان و استادان نقش‌پرداز بر روی کاشی و قلمدان به‌شمار می‌رفت. حسین فن و هنر نقش‌اندازی روی کاشی و روغن‌کاری بر دیوار را از نه سالگی نزد پدر آموخت. در آن زمان استاد علی‌رضا یک کارگاه کاشی‌پزی در خیابان الماسیه (باب همایون) داشت. پس از مرگ پدر چندی کارگاه او را می‌گرداند. محمد مدبر، دوست و همشاگردیش در کارگاه پدر، او را در این دوره کوتاه در نقش‌اندازی روی کاشی و گرداندن کارگاه یاری می‌داد. پس از چندی کارگاه و کار کاشیگری را رها کرد و به نقاشی ساختمان پرداخت.
حسین قوللر آغاسی، نخستین کار نقاشی از داستان‌های شاهنامه و واقعهٔ کربلا را به سفارش مشهدی صفر اسکندریان، قهوه‌چی قهوه‌خانهٔ معروف به مشت صفر در میدان سید اسماعیل، بالای آب انبار سید اسماعیل آغاز کرد. هفته‌ها، شبانه‌روز در این قهوه‌خانه می‌ماند و داستان‌هایی را که از زبان شاهنامه‌خوان و نقال قهوه‌خانه می‌شنید، بر روی پرده و بوم می‌آورد.از معروفترین شاگردان او می‌توان به فتح‌الله قوللر آغاسی و محمد حمیدی (اهل مشهد) اشاره کرد.