در استان كرمانشاه، دار قاليبافي داري است عمودي و يا ايستاده و نقوش به كمك گره اي تركي بر متن قالي نقش مي بندد، شيوه بافت دوپودي است. بدين ترتيب كه پس از دوانيدن پود كلفت كه در اصطلاح محلي «تونه پو» ناميده مي شود، به بافت يك رج گره اقدام مي شود، و در انتها پود نازك يا شليه پو را عبور مي دهند. پشم مورد نياز قاليها، ابتدا از احشام منطقه تأمين مي شد، ولي امروزه به واسطة افزايش روند توليد و كمبود آن، از پشم كارخانه اي نيز استفاده مي كنند.
تولید فرش سیدعبدالهی که بوسیله تولید کننده ای به همین نام درکرمانشاه آغاز شد وافزایش طرح های دیگرکه متأثر از نقوش فرش ساروق ، کرمان و بیجار بود در واقع نشان دهنده سابقه بافت فرش شهری کرمانشاه درآغاز قرن حاضر شمسی است.
به طور کلی، فرشبافی اصلی و واقعی کرمانشاه راباید درمناطق روستایی وریشه آن ها رادرپهنه گسترده قالی بافی عشایری جستجوکردکه به قالی بافی تاریخی وکهنسالی ایران می پیوندد.قالی بافی به صورت یک فعالیت جنسی، باارزش خودمصرفی وبا نقشه های بومی و محلی از سالها پیش دربسیاری ازروستاهاو درمیان‌عشایر منطقه‌کرمانشاه وجود داشته‌است.
نقشه‌های محلی‌شناخته‌شده که‌نام روستاهای معینی را بر خود دارند،گواه بارزی بر این امراست.از این جمله اند نقشه های کیونانی، حسین آبادی، اکبر آبادی، وغیره که به نام روستاهای کیونان، حسین آباد و اکبرآباد نامیده شده است. روستاهایی که نامشان براین نقشه ها،نشسته، زادگاه این نقشه ها بوده اندویا ممکن است بافندگانشان دراین موردتقدم یامهارت بیشتری داشته اند.