مسجد امام(شاه) که به نام‌های مسجد سلطانی، مسجد جامع عباسی و مسجد شاه نیز شهرت دارد، مهم‌ترین مسجد تاریخی اصفهان است که در دوران صفوی ساخته شد و از بناهای مهم معماری اسلامی ایران به‌شمار می‌رود. این بنا شاهکاری جاویدان ازمعماری، کاشی کاری و نجاری در قرن یازدهم هجری است

مسجدِ امام در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۰۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی کشور به ثبت رسیده‌است. آن همراه با میدان نقش جهان به عنوان یکی از میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌است

این مسجد که در ضلع جنوبی میدان نقش جهان قرار دارد در سال ۱۰۲۰ هجری به فرمان شاه عباس بزرگ، در بیست و چهارمین سال سلطنت وی شروع شده و تزئینات و الحاقات آن در دوره جانشینان او به اتمام رسید شاه عباس مسجد را برای شادی روح جدش، شاه طهماسب بنا نمود

معمار مهندس آن استاد علی اکبر اصفهانی و ناظر ساختمان محب علی بیک الله  بوده‌اند؛ و خوشنویسانیچون  علیرضا عباسی، عبدالباقی تبریزی، محمدرضا امامی، محمدصادق امامی در آن کتیب نگاری کرده‌اند

تمام مسجد دارای تناسبی شاهانه بوده و بر شالوده‌ای وسیع بنا گردیده‌است. قوس نیم گنبد سردر خارجی در میدان ۲۷ متر بلندی دارد و بلندی مناره‌ها در حدود ۴۲ متر است. مناره‌های بالای شبستان از آن هم بلندتر است، در حالی که گنبد روی آن بلندتر از همه قرار واقع گردیده‌است. جلوخان، که خود تقریباً ساختمانی است، حالتی دعوت‌کننده دارد که جمعیّت بیرو ن را به پناه، امنیّت و تجدید قوا در مسجد فرا می‌خواند

نمای حیاط به دالان‌ها، طاقچه‌ها، توده‌های مقرنس های روشن و نوارهای درازی از کتیبه‌های سفید درخشان آراسته‌است و سراسر آن ازکاشی های هفت رنگ الوان پوشیده شده که مایه‌های آبی بر بالای پوشش زیرین مرمر با مایه‌های طلایی مستولی است

www.isfahan.ir

 شهبازی شیران، دکتر حبیب (۱۳۸۹). مصادیق مهمّ بناهای مذهبی و برجستگی‌های معماری و تزیینی تمدّن اسلامی ایران در دورة صفویان. دانشگاه محقّق اردبیلی، اردبیل

سبک‌شناسی معماری ایرانی. محمد کریم پیرنیا. نشر معمار

سایت آفتاب توضیحاتی بیشتر در مورد خصوصیات مسجد شاه (امام) اصفهان – سید رضا نصری